خاطره ی از ( آقای عباس اسدی ) همرزم شهید ابراهیم رزاقیان

با " آقا ابراهیم " در اوائل انقلاب آشنا شدم ، دو سال از من 

بزرگتر بود، سال 1358 وقتی در اولین اردوی آموزش بسیج

با هم شرکت کردیم آشنائی بیشتر باهم پیدا کردیم ، خیلی دیر

باهم آشنا شدیم و خیلی زود " آقا ابراهیم " را از دست دادیم 

بسیار خوشرو و خجالتی بود، همیشه خنده در لب داشت و در

هر حال آماده کمک به دوستان بود مثل اینکه در همه چبز سر

رشته و مهارت داشت، موتر بجه ها که خراب می شد باید آقا

" ابراهیم " درست می کرد، دو چرخ? بچه ها را تاب گیری 

می کرد، سیم کشی اتاقهای مسجد و حسینه " آقا ابراهیم " انجام

می داد بالاخره در هر کاری مهارت داشت ، وقتی برای اولین

بار به جبهه اعزام شد ، خیلی جای او را خالی احساس 

 می کردیم و آنگاه که خبر شهادت او را بچه ها شنیدند هیج

کس باور نمی کرد، ناخواسته بچه ها دور هم جمع شدند 

و بخاطر اینکه پدر و مادر و خانواد? " آفا ابراهیم " متوجه

نشوند بچه ها بطور مخفی به هم خبر دادند و شب دور هم

در منزل ما جمع شدیم و مجلس عزاداری برای آن شهید 

عزیز بزرگوار نمودند خیلی مجلس عجیبی بود.با هر 

کلمه ی بچه ها گریه می کردند و بالاخره بعد از چند 

روز همه جا بخش شد که " آقا ابراهیم " شهید شد 

شهادت او بسیار سنگین بود برای همه دوستان و آشنایان

* یادش گرامی و راهش پررهرو باد *